Em
கொல்கதா என்றாலே கொலை நடுங்குது
kolkatha enRalE kolai natungkuthu
Em
மனம் குமுறுது மெய் சிலிர்த்திடுது
manam kumuRuthu mey silirththituthu
Em
எப்படி தான் மனித கரங்களும்
eppati than manitha karangkaLum
Em
புனித தலையை கொட்டத் துணிந்ததோ
punitha thalaiyai kottath thuNinthathO
Em
அப்படியே அவர் கன்னங்களில் அறைய
appatiyE avar kannangkaLil aRaiya
Em
எப்படித்தான் பாவ கரங்கள் எழுந்ததோ
eppatiththan pava karangkaL ezhunthathO
Em
அய்யோ கதறுகின்றாரே அவர் கன்னங்கள் சிவந்திடவே
ayyO kathaRukinRarE avar kannangkaL sivanthitavE
Em
மரியாள் முத்தமிட்ட மாசற்ற கால்கள்
mariyaL muththamitta masaRRa kalkaL
Em
பெருதொரு ஆணியினால் குருசில் என்றதே
peruthoru aaNiyinal kurusil enRathE
Em
வா என்ற அழைத்த அன்பின் கரங்கள் நோகவே
va enRa azhaiththa anpin karangkaL nOkavE
Em
பெரிதொரு ஆணியால் குருசி என்றதே
perithoru aaNiyal kurusi enRathE
Em
அப்பா அங்கே குருசினில் பாவியை நோக்கி
appa angkE kurusinil paviyai nOkki
Em
இப்பாவியை நினைத்தீர்
ippaviyai ninaiththIr
– கொல்கதா
kolkatha
Em
நிலமெல்லாம் நின் இரத்தம் கொட்டி விட்டதே
nilamellam nin iraththam kotti vittathE
Em
எலும்புகளெல்லாம் எண்ணத் தெரியுதே
elumpukaLellam eNNath theriyuthE
Em
இடும்பையின் கடலிலே இறங்கி விட்டீர் இயேசுவே
itumpaiyin katalilE iRangki vittIr iyEsuvE
Em E Em
கொடும்பாவி என்னை தீக்கடலில் மீட்கவே
kotumpavi ennai thIkkatalil mItkavE
Em
என் பாவம் மாபெரிது மன்னியும் இயேசு நாதா
en pavam maperithu manniyum iyEsu natha
Em
புசியாது நின் வயிறு ஒட்டிப் போனதே
pusiyathu nin vayiRu ottip pOnathE
Em
பசியினால் நின் உடல் வாடி வதங்கிற்றே
pasiyinal nin utal vati vathangkiRRE
Em
அடியினால் உம் தேகம் உருகுலைந்ததே
atiyinal um thEkam urukulainthathE
Em
வடிவது மாறி உடல் கோரமானதே
vativathu maRi utal kOramanathE
Em
என்னழகே என்னால் உம் அழகிழந்தீரே
ennazhakE ennal um azhakizhanthIrE
– கொல்கதா
kolkatha
